Czarne róże

 

Przez najbliższe dni cmentarze rozświecą się zniczami a dym świec polecą ku niebu razem z naszymi wspomnieniami o naszych zmarłych bliskich.

Powrócą do nas obrazy, których nie sposób zapomnieć. Obrazy, które nas cieszyły a dzisiaj smucą...

 

Mój dzisiejszy nastój pięknie ujął w wierszu "Czarne róże" Ernst Josephson.

 Ernst Josephson
„Czarne róże”

Powiedz, dlaczegoś taki smutny dziś,
Ty, co dzień każdy uśmiechem rozjaśniasz?
Nie, nie odczuwam więcej smutku, niż
Kiedy dla ciebie miewam jasną twarz.

Lecz smutkiem tchną czarne jak noc róże.

 W sercu mym drzewko wyrosło różane,
I już na zawsze zburzyło mi spokój.
Łodyżki gęsto cierniem obsypane,
Wciąż wywołują udrękę i ból.

 Lecz smutkiem tchną czarne jak noc róże.

I pośród róż bywają klejnoty,
Blade jak śmierć lub krwiście czerwone.
Wciąż rosną. I choć nie myślę o tym,
Drzewko w mym sercu umacnia korzenie.

Lecz smutkiem tchną czarne jak noc róże.